Kiedy małe staje się duże rozumiemy, że to co nas otacza jednakowo nas wypełnia:
kolorem, drżeniem, tym co widzialne lub nie widzialne, staje się dla nas tworzywem by
wyczuwać piękno i harmonię. Przez wzrok do serce, od serca do duszy. Dusza to ten skrawek przestrzeni, która staje się wolna, gdy o tym pomyślimy. Każdy z nas, ma w sobie tą chwile BYCIA - nieprawdopodobnie prawdziwego i tak ulotnego. Kiedy zamykam oczy czuje, że ją mam... potem umyka. Jest tylko moja. A kolory lobie kiedy kolory wnikają we mniej niczym strzala.
Jest deszczowo i marzycielsko, pozdrawiam z tego rozmarzenia dusz :))
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz